One Piece Rpg

Neler oluyordu bu adam ne zaman gelmişti ? Umi Umi yere düşüyordu göğsünde kan gözlerinde bir korku vardı. Aman allahım nasıl bir rüyaydı bu böyle .Donup kaldı napacaklardı.Akira ya baktı kai ye baktı Carter a baktı hepsi şaşkılık içerisindeydiler .Birşey yapılmalıydı harekete geçilmeliydi.umi ye hemen doktor bulunmalıydı kan kaybediyordu derken Umi ye tekrar baktı ..

O anda tren çarpmışa dönmüştü.En son Kai nin adamı öldürdüğünü görmüştü ve ondan sonrada bir anda Umi nin yerde kalışını izlemişti. Napıcaktı ? Derken Umi ona 'Yardım et kurtar beni 'dedi. Akira aklını kaybedecek gibiydi bir anda inanılmaz derecede öfkelendi. Ve Kartlı adama  dönerek ' Lanet olası orospu naptını sanıyorsunn Geberticem senii Kahrettsin geberticem seni!!!!'  dedi ve kai yi tutan kırbaça doğru katanasını çekti. Kırbaçı koparıp Adama saldıracaktı.

Adami süzdü çatlağın tekine benziyordu adam . Onunla kendisi dövüşecekti ancak artık ciddi olmanın vakti gelmişti bu adamlar güçlüydü .Ayrıca acele etmeleri gerekiyorlardı . Bir plan düşündü. Öncelik umi yi doktora götürmekti .Bu göreve en uygun Carter dı hızını kullanabilir ve onu denizci karargahının olduğu yerdeki bir doktora götürebilirlerdi.Planı açıklamaya başladı.

'Tora artık ciddi olma zamanı onları hafife alamayız sen seikatsu yla bu  kırbaçlı piçi al ben arkadaki kartlı çocuğu halledeceğim. Bu arada Cater yeteneğini kullanıp Umi yi doktora götürecek onlar gidesiye kimseyi buradan geçirmeyeceğiz ve bnları yenip bir gemi alıp umi nin yanına gideceğiz. Hey Seikatsu Carter anladınız mı '

 

KAptan adama doğru saldırı yaptı galiba adamın güçlerini görmek istiyordu. Bende kaptana destek çıkmalıydım kaptan saldırırken bende adamın bir boşluğunu yakalayıp saldıracaktım.Umi ye yaptıklarını ödedtecektim onaKai nin de bir planı var gibiydi.Burada boş boş durup onları izlemiyecektim En azından Carter buradan uzaklaşasıya onu savunmalıydım.
'Carter acele et '

 

Gm rp bekleniyor. 

-- Edited by Seikatsu on Monday 23rd of July 2012 12:19:53 PM

İyi iş Akira. Göt kendini yere bıraktı. Tek olayı hızlıca attığı kartlar olmalı. Gri saçlı göt şimdilik iyi durumda. Burayı halledip Umi'me koşmalıyım. Boğazım yanıyor koyayım. Boğazımda yanan acı yetmezmiş gibi, bir de Umi'ye olanlar yüzünden kendimi sorumlu hissediyorum. Ne zaman bu kadar yumuşak oldum ben. Hiç bir şeyi umursamazken nasıl bir lanetin içindeyim? Arkadaşlık kavramı mı beni bu kadar yumuşatan, yoksa güven duygusu mu? Aşk mı? Daha önce hiç yaşamadığım şeyleri tatmak mı? Bilmediğim ailemde beni seviyor muydu acaba? Ya da 10 yaşımdan önce hiç arkadaşım var mıydı? Akira'nın dediklerine göre küçükken de böyleymişim. Beni çok seven yoktur heralde. Pehh. Lanet olsun. Asıl ben kimseyi sevmiyorum. Ama Umi. Onu koruyacağıma söz verdim. Aşk mı? Hayır benim olayım bu değil. Sahiplenmek. Bir çocuğun en sevdiği oyuncağı gibi. Bağlandığı birşey. Kendini huzurlu hissettiği. Evet. Başta Umi olmasa bu tayfaya katılmazdım zaten. Belki de tayfaya katılma isteği, bilinç altımdan Umi'ye aşık olmamı sağlamıştır. Belki de bu olayın mantığı tamamen budur. Arkadaşa sahip olmak. Sırtını dayayabileceğin birilerine...

Şimdi savaş zamanı. Koruyamadığım şeyin intikamını alma zamanı. Şimdi benim oyun zamanım. Yeterli cephanem var. Başta 3, sonra 4, en sonda 1 tane ok attım. Toplamda 8 tane kullandım. Bu kızla uzaktan dövüşmek ne kadar işe yarar emin değilim. İşte geliyor.
Öhö. Öhhö. Öhhö. Bu ne. Ne yaptı bu kaltak. Bana değmediğine eminim. Sadece patlamasıyla mı bu kadar etki etti. Sokayım. Bundan bir tane daha yersem ölürüm. Yaşlı moruğun tüm gücüyle vurduğu zamanlardaki gibi. Nefesimi kesti. Bundan yememeliyim. Şimdilik uzaktan saldırayım. Hareketlerinden anladığım kadarıyla çok çevik. Uzaktan saldırarak dikkatini dağıtıcam. Yavaş görünmeliyim. Hızlı olmadığımı sanarsa bir anda hızımı kullanıp yakınlaşabilirim. Eğer yakınlaşırsam kollarını, bacaklarını, hatta kırbacını meyvemle etkisiz hale getirebilirim. Kırbaca baktım ve boyunu ölçmeye çalıştım. Ulaşamıycağı mesafeyi kafamda hesaplayıp yavaşça geri gittim. Okumu çektim ve fırlattım...

-- Edited by Hagane Kai on Monday 23rd of July 2012 08:59:45 PM

Durum her saniye daha kötüye gidiyordu , ve aşağıya doğru süzldükçe vaktinizi daraltan bu sefer saatin kum taneleri değil uminin kızıl kanıydı. Carter Umiye doğru koşarken tayfanın renklisaçlı rotacısı artık bilincini yitirmişti. Tek bir vuruş bu kızı yenmek için yeterli olmuştu. Ve artık acıdan bile uzaklaşan Umi kendini rüyalara bıraktı. Carter yere yığılmak üzre olan kızı hemen kucaklayıp geldikleri yöne doğru koşmaya başladı. Ama önce İlyadivin yanından geçip gitmeliydi. Carterı bir kupa asından koruyan şey ise altı öfkeli mermi çekirdeği olucaktı. Vurduğu kız yanından öylece geçip giderken İlyadivin tek yapabildiği kendini yere atmak olmuştu.
Seiketsu sıranın kendine geldiğini farketmişti şimdi ne yapacağına karar vermesi gerekiyordu fakat üç beş çapulcudan kurtulmak için uyguladğı El drecto saldırısı onu biraz yormuştu akıllıca davranmalyıdı.
Boğazındaki acıyı umursamayan Hagane düşmanın silahına delicesine odaklanmıştı öyle ki onu tutabilirse herşeyi değiştire bilirdi. Sırtındaki oklara baktı; dikkat çekmek için üç tane sıkmıştı, Akiraya koşarkende takım elbiselilerin yanındaki çapulculara dört ok feda etmişti. Ve bir tanede Akiranın başındaki adama. Kalan okları pek az sayılmazdı ama yinede temkinli olmalıydı. Kızın ilk hamlesini yaptığını farkedince bu düşünceleri bir kenara attı. Tutmak için uraşacağı kırbaç hızla harekete geçmişti. Ama işler düşündüğü gibi ilerlemedi kırbaçla arasında bir metre kadar kala bir anda havada şaklayan kırbaç kıza geri dönmüştü. Havadaki patlaması Kanin tam göğsünde bir ağrı oluşturdu sanki biri eliyle basıp çekmiş gibiydi. Nefesi bir anlığına kesilen Hagane tekrar düşmanına odaklandı fakat yeni bir şeyler düşünmeliydi. Aralarındaki mesafe şimdi 4 metre kadardı ve kırbaç düşündüğünden daha hızlıydı
Tayfanın dengeleri koruyan kaptanı ise kendi rakibini seçmiş ve üstüne doğru koşuyordu sıktığı altı kurşun işe yaramıştı fakat silahı tekrar doldurmak için vakti yoktu. Tek düşmanı olarak gördüğü İlyadive koşarken kendi elinde çıkmayan bir silah sesiyle irkildi. İlyadive ulaşmasına üç metre falan kalmıştı ki iki mermini hemen arkasından kendini ıskaladığını fark etti. Koyda hala silahlı on kadar adam vardı ve onları unutmuştardı. Siallarıı dolduran adamlar Kalan üç tayfa üyesini tekrar hedefe aldılar.

Carter, bir anlığına tişörtünü yırtıp ellerine bağlamış ve Umi’nin olduğu yere doğru koşmaya başlamıştı. Savunmasız bir şekilde koşuyordu. Diğerlerinin ona arka çıkmasından başka yapacak bir şeyi yoktu, aksi taktirde kendi yavaşlar, bu da Umi’nin sağlığını olumsuz yönde etkileme eylemine destek vermiş olurdu. Saçını kırmızı gördüğü iskambilci adamın saldırısını durduran Akira sayesinde kurtulmuş ve Umi’yi kucaklayıp koya indikleri yolu izleyerek şehre doğru koşmaya başlamıştı. Umi’nin kanın kırmızılığıyla dolan göğsünün ortasındaki üzerine tişörtü bastırmış, sadece bastırarak yarayı tam anlamıyla kapatamayacağı için tişörtü sündürmüş ve iki parçayı bağlayarak neredeyse onu sarmıştı. Terlemiş, adeta terler onu kurutmuş gibi yatıyordu Umi. Neden üzgün hissettiği hakkında en ufak bir fikri bile yoktu, kızı yaralayan iskambil kağıdının eserini gördüğü andan beri böyle hissediyordu. Hızlanması daha da artarken onu sarsmanın ona zarar vereceğini düşünmüş ve onu kendine iyice bastırmıştı. Ona bir şey olmasını istemiyordu. Bir hastane, ya da şifacı her ne olursa olabildiğince hızlı bir şekilde onu oraya taşımayı kafasına yerleştirmiş bir robot gibiydi. Onu kendine iyice çekmiş, adeta ona sarılmış gibiydi. Fakat Umi’nin gördüğü şey, sözü edilen o beyaz ışık, ya da deryalardan deryalara atlayan birinin gözünden hayatını izliyordu. “Biraz daha dayan, dayanmaya çalış, lütfen.” Diyerek onu biraz olsun rahatlatmaya çalışıyordu. Kendinin onun yanında olduğunu bilip bilmediğinden bile emin değildi. Fakat bu durumda bu tür detaylara takılmak sadece karamsarlığı üst düzeye çıkarıyordu. Carter kendini daha çok motive ederek bir hastane aramaya devam ediyordu. Kulağına gelen büyük kanat çırpma sesleri de bu motiveyi bozmaya çalışan bir diğer faktördü. Adeta her şey Carter’ın yolunu kesmeye çalışıyor gibiydi. Bunlara aldırmadan geldikleri yolu izlemeye devam ediyordu.

"Öleceğim. Hepimiz öleceğiz burada. Lanet olsun size. Ölmek istemiyorum." Aklıma yaşlı morukla antremanlarımı getirdim. Beni neredeyse ölümüne dövdüğü zamanı. Eğer o zamanları yüzüme yansıtabilirsem kesinlikle kandırabilirdim kaltağı. Lanet kaltak. Okumu dal gibi kırdı. Hiç bir şey değilmiş gibi de yakaladı. Tiyatro yeteneğim var ama acaba işe yarayacak mı? Korktuğumu sanarsa ondan sonra ani bir atakla işini bitirebilirim. Korkuyormuş gibi görünmeliyim. Korkarak bir adım geri attım. Atağı geliyordu işte. Tam saldıracakken hızımı kullanıp yanında bitecektim. Sonra çelikten kırbacını kullanamayacağı bir oda yapacaktım. Kırbacını engellersem avantaj kazanırım. Evet bu plan işe yarar ama hem korktuğumu sanması lazım hem de yavaş olduğumu düşünmesi lazım. İyi oynamalıyım. Ayrıca arkadan bir sürü adam geliyor. Seikatsu ne yaptığını sanıyor. Pehh. Onun da başı belada gibi. Lanet olsun. Kafasına silah dayanmış. Ne yapmalıyım. Yardım edebilirim ama o zaman ben tehlikede olurum. Seikatsu kendi başının çaresine bakmak zorundasın. Eğer sana yardım edersem ben ölürüm. Henüz ölemem. Evet planım kendimi ve bu kaltağı bir çelikten kafese kapatmak. Hem dışarıdaki adamlardan korunurum hem de kaltağın kırbacını kullanmasını engelliyebilirim. Sonra Akira'ya yardıma gidebilirim. Planı uygulama zamanı...

-- Edited by Hagane Kai on Wednesday 25th of July 2012 08:12:08 PM

-- Edited by Hagane Kai on Wednesday 25th of July 2012 08:31:30 PM

Karo yanıkları dedi İlyadiv saldırıyı çözdü Akira attığı kartlar patlıyor ve düşmana zarar veriyordu. Pisliğin kendisi gibi pis bir numaraydı. Bu arada Tora nın saldırısını gördü kendisini daire şeklinde bir odaya kapamıştı. Düşmanı da odadaydı.Pisliğin sapıklığı mı tutmuştu yine. O kadar da olamazı düşmanıydı onun o. Derken seikatsunun son adamı da yendiğini gördü ancak sağ eli kötü gözüküyordu. Kırmış olabilirdi belki.
Sıra kendi dövüşün deydi . İlyadiv daha önceki kart gibi kartları atıp patlatmayı düşünüyordu. O saldırılara maruz kalmamalıydı. Saldırılardan kaçacaktı kendini savunmaya kapatacaktı ve en az zararla atlatacaktı. Daha sonra yaralıymış gibi yapıp ani bir şekilde 2 kere Tskiakari- Shiage yapacaktı bu sırada ilyadiv bunlardan kaçmaya çalışacaktı. Ve kendini sağa veya sola atacaktı .Bu fırsatı değerlendirip atladığı yere Havadan bir tane daha Tskiakari- Shiage yapıp ilyadivin işini bitirecekti.Son yapacağı Tskiakari- Shiage de meyve gücünün çoğunu kullanmayı düşündü daha büyük bir saldırı için böylece ilyadivin kaçma şansını 0 a indirecekti. İlk saldırı karşısından geldi.

-- Edited by akira on Wednesday 25th of July 2012 08:59:33 PM

Offff lanet olsun neden bu kadar güçlüydü iskambil kağıdı. Kesebilecek gibi gözükmüyor dahası 2 tanesi daha geliyor. Bunları savuşturmalı biraz geri çekilip tüm gücüyle sola saptırmalı diğer gelen 2 sindende sağa hamle yaparak kaçmalıydı. Yoksa işler kötüleşecekti. Bu kartlardan bir tane yemek bir kurşun yemek gibi olacaktı. Dahası bu adam daha kaç tane atabilirdi . İşler daha fazla uzayamazdı .Zaman geçmesi dezavantajdı seikatsuda kötü durumdaydı tora nın yardım edecek durumu yoktu kendi birşeyler yapmalıydı. Bu güzelim kızıl akşam üstünü bu bis kartlı herifle geçiriyordu. Şimdi sakin bir yerde uzanıyor olabilirdi. 

Gelen saldırılardan kurtulmak için harekete geçti..

Bir tanesini ve sonra başka bir tanesini daha, sonra bir tanesini daha... ARtık yer seiketsu için hareket kabiliyetini zayıflatacak kadar cesetle dolmuştu. Bir anda arkasında bir silah fark etti. Sağ elini kendine siper ettiğin için Adam rahatça ateş edebilmişti. Mermi sağ elinin kenarını sıyırıyor saldırıyı hafif atlatmıştın fakat sonra verdiğin ani bir kararla adamın kaval kemiğine kadar eğilip yumruk atıyorsun zaten yaralanmış olan elin bu saldırıya dayanamıyor. Son adam da devrildiğinde artık sağ elini kullanamıyacağını fark ediyorsun...
Seiketsunun vurulması dışarıda kainin gördüğü son şeydi Sonra etrafını demir bir odayla kapattı ve yanlız kaldı. Ama bunu yaparken çok vakit kaybetmişti Simbanın saldırısına karşı savunmasız kalmıştı. Kıza doğru hızla hareket ettiğinde aslında onun menziline girmişti. Kırbacın ilk dokunuşunu omzunda hissetti. Sol omzu tarifsiz bir acıyla yandı ve sol elindeki okunu yere düşürdü..
Akira tarafında işler biraz daha iyiydi. iki kartı atlatmıştı akira ama üçüncüsünü tam atlattım derken arkasındaki bir patlamayla öne doğru savruldu ayağa kalkarken Karo kartının patladığını fark ettti İlyadiv gülümsiyerek yeni saldırısına hazırlandı ve beş kart daha çekti ağzından saldırının ismi dökülüverdi: Karo Yankıları

 

 

Umi'yi kucaklayıp Akira ve diğerlerinin yanından ayrılmasından ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu. Attığı adımların hızının ve kuvvetinin sağladığı tepkiden dolayı sarsılmaya başlayan Umi'yi göğsünün ortasında bir karo kartı kadar uzun olan kesiği kapatan tişörtünü görmezden gelebilecek kanların önünü kapatmak için onu kendine daha da yakın bir hale getirmişti. Attığı adıma göre sallanan ayağı için yapabileceği falza bir şeyi yoktu, fakat zaten ayaklarında bir sorun olmadığını görebiliyordu. Beyaz ve kırmızının ahengi, olarak adlandırdığı kız, şimdilik için bile olsa kırmızıya bürünmüş gibiydi. Kafasında bir tutam kırmzının küçük egemenliğini görünce onu ilk gördüğü an gelmişti aklına. Ne zaman onun için bu kadar endişelenir bir hal almıştı kendi bile bilmiyordu. Yeni tanıştığı insanlara bu kadar üzülmesi, bundan da önemlisi onlar için bu denli tedirgin olması normal bir şey miydi?Sorularla oluşturduğu kafa karışıklığından kurtulmaya çalışması, Umi'yi taşımaya başladığından beri zorladığı fakat beceremediği bir şeydi. Yaranın üstüne örttüğü tişört parçasının altında bulunan yarayı açan şeyin bir kart olması her ne kadar saçma gelse de, kendi durumunu hatırladıkça saçma adını alan bir şey bu Dünya'da bulunmuş olsa bile şu an buralarda değil, diye düşünerek bir şeyleri açıklığa kavuşturuyordu. Attığı adımların yeteri kadar hızlı olup olmadığı bilinmezliği, onun kafa karışıklığını gerçeklikle birleştirerek onu biraz rahatlatıyor gibiydi. Kızı kendine iyice çekmiş, adeta ona sarılmıştı. Onu rahatlatmak için biraz kendinden uzaklaştırsa, yaptığı hareket onun yarasını tekrar açacak ve hastaneye dahi yetişemeden kızın hayatının oracıkta havaya karışmasına izin verecek olan kişinin kendi olduğunu hissediyordu. Yüzü gittikçe daha da solgun bir renk almaya başlıyordu. Carter'ı korkutan bu durum, onun daha hızlı adımlara başvurmasına sebep oluyordu. Bir şeyler söylese onu duyup duymayacağından bile emin değildi. "Umi, dayanmak zorundasın. Unuttun mu, seni bekleyen arkadaşların, hatta siyah takım elbiseli bir sapık var. Onları, beni yüz üstü bırakamazsın. Lütfen." Yalvarışlarını, hatta hıçkırmaya yüz tutmuş dilini duyan cansız varlıklar bile duygulanmak istercesine ona bakıyordu adeta. Etrafı fazla bilmiyordu, gözü kapalı gitmeye kalksa, düz yolda koşuyor olması yine de ona bir avantaj kazandırma garantisi vermiyordu. Onu kendine doğru bastırmaya devam etmiş, kafasını kızın omzuna gömmeyi bırakarak yola odaklanmaya başlamıştı. Başaracağını biliyorum, dercesine kıza bakıyordu ara sıra.

 Kendini Umi ve onu bu duruma sokan yarasına öylesine kaptırmıştı ki, neredeyse diğer her şeyden soyutlanmıştı. Lanet olsun, daha ne kadar gitmek zorundayım, hastane yok mu buralarda hiç?! Kendi kendine nefret akıtarak söylenirken bir yandan da gözlerinin gördüklerinin tam olarak ne olduklarınçözmeye çalışıyordu. Haklıydı, şimdilik bile olsa görünürde bir hastane olmaması onu çileden çıkartıyordu. Birinin ona seslendiğini duyduğunu zannetmesi, o çileden çıkmış yüzünü ve ruh halini biraz olsun dizginlemeye yetiyordu. Kafasını arka tarafa çevirdiğinde hiçbir şey görememişti. Nereden geldiğini çözemediği sesin sahibini bulabilmek için kafasını sağdan sola çevirmediği, bakmadığı yer kalmamıştı. Bulamıyor olması, sesin sahibini biraz daha esrarlı bir perdenin arkasına atıyordu. Bakmadığı tek yerin gökyüzü olması, sesin gelmesi için saçma da gelse kartların açtığı yara hakkında düşündükleri saçmalığı ortadan yok ediyordu. Kafasını yukarı kaldırdığında gördüğü manzara, onu hem sevindirecek, hem de çileden çıkan halinden daha da sinirli bir hale sokmaya yetecek türden bir görüntüydü. Kendisinden daha açık renkte beyaz saçları, açık yeşil gözleriyle, kısa boyuyla orada duran kişi, yıllar önce annesini yalnız bırakan adamla birlikte giden kendinden fazla küçük olmayan kardeşiydi. Hiç değişmemişti Carter için. Masmavi gökyüzünde havada duruyordu. Fakat işi ilginç yapan, havada kanat çırpıyor olmasıydı. İndirip kaldırmasıyla onu havada tutan kanatlar, sadece bir tek şeyin sonucu olabilirdi düşüncesi kafasına onları görür görmez yankı yapmıştı. Göz bebeklerinin büyümüş bir şekilde ona bakıyordu Ona seslenmeye çalıştığında hıçkırmaya başlayacak kadar şaşkın dili kaskatı kesilmiş ve "Hitsu! Aptal kardeşim, bana daha sonra bağırmana fırsat olacak, emin ol. Geldiğim yolu izle ve orada çatışma içinde olan insanlar göreceksin. Onlara yardım et. Üstünde takım elbise olan uzun saçlı çocuk gibi davrananın tarafına, sakın elinde kart olanlara yardım etme aptal! Yediğin meyveyi işe yarar şeylere kullanabiliyosundur umarım. N'apıp edip oraya git. Yardımcı ol biraz." Diyerek ona bağırmıştı. Ona ne kadar güvenebilirdi bilmiyordu, ama kardeşi olduğunu hatırlaması bir ihtimal bile olsa ona güvenebileceği söylüyordu. Onu görünce her ne kadar görmek istemese de anılara giden kapının önünde buluyordu kendini. Özet geçen film şeritlerinin hepsi, babası evi terk edene kadar mutlulukla parıldamaya çalışıyordu, fakat sonrası siyah ve nefret doluydu. Hitsu diye bağırdığı kardeşinin ona doğru biraz olsun yardımcı olmasını istiyordu. Dediklerini yapması için onları bir kez daha tekrar etmek istemiyordu. Zaman kaybetmeyi göze alamazdı. Kan kaybının ona verdiği zarar sonucu kucağında yatan Umi'ye bakmış ve koşmaya devam etmişti.

 

 

Yıllar sonra gördüğü kardeşinin yüzünü hiç böyle hatırlamıyordu. Kardeşi arkasını dönüp kafasını yukarı çevirdiğinde, ilk defa kardeşini bu kadar tedirgin ve umutsuz görüyordu. Kucağında taşıdığı kız, ağır bir şekilde yaralanmış. Carter kızın kan kaybını önleye bilmek için üstündeki t-shirt ü çıkartmış ve kızın göğsüne doğru bastırıyordu. Sanırım bunda başarılı olmuş kızın kanamasını durdurmuştu sanırım çünkü t-shirt ü bastırdığı yerden kan gelmiyordu. Carter’in gözlerinde ne olduğunu anlaşılmayan şaşkınlık ve biraz da sinirle Hitsu’ya bakıyordu. Sanırım kardeşini ilk defa böyle görüyordu. Hitsu’nun da kardeşiyle böyle bir anda karşılaşacağı hiç aklına gelmemişti. Carter iri yeşil gözleriyle Hitsu’yu süzmeyi bitirdikten sonra biraz şaşkın ve birazda sinirli bir ses tonuyla "Hitsu! Aptal kardeşim, bana daha sonra bağırmana fırsat olacak, emin ol. Geldiğim yolu izle ve orada çatışma içinde olan insanlar göreceksin. Onlara yardım et. Üstünde takım elbise olan uzun saçlı çocuk gibi davrananın tarafına, sakın elinde kart olanlara yardım etme aptal! Yediğin meyveyi işe yarar şeylere kullanabiliyosundur umarım. N'apıp edip oraya git. Yardımcı ol biraz." Yıllardır görmedi kardeşinden böyle bir çıkış beklemiyordu Hitsu, ama kardeşinin de gerçekten ihtiyacı olmasa böyle bir yardımı beklemezdi. Carter, Hitsu’ya güvenmek ve ona kendi yarım bıraktığı işi teslim etmek istiyordu. Her şeyden önemlisi Carter in kucağında taşıdığı kızın hayatı da söz konusuydu. Nalet olası Carter seni pis soluk benizli yıllardır görüşmüyoruz ve beni görür görmez başka bir yere gönderiyor. Diye hayıflandı kendi kendine. Sonra Carter’e dönüp “Şuan ne haltlar karıştırıyosun bilmiyorum seni soluk benizli pislik ama yavru kedi gibi bana bakman gerçekten içimi burktu. Dediğin yeri biliyorum gelmeden önce görmüştüm limanın orda kapışıyordu bir grup insan. Olabildiğince hızlı gidicem sen hiç merak etme.” Dedi Hitsu kendinden emin bir şekilde. Limanın orada kapışan kişileri adaya gelir gelmez görmüştü zaten. Şimdi ola bildiğince geriye doğru uçup, Carter in dediği insanlara yardım etmek kalmıştı. Kanatlarını ola bildiğince hızlı çırpıyor ve yükseliyordu Hitsu ve kardeşini arkasını dönüp limana doğru uça bildiği kadar hızlı uçmaya çalışıyordu. Yerden 20 metre kadar yükselmiş, limana doğru hızlıca kanat çırpıyor ve bir yandan da insanların ona bakışına bir anlam vermeye çalışıyordu. Sanırım ilk defa bir uçan insan görmüşlerdi. Limana ola bildiğince yaklaşmıştı Hitsu ve artık yere inmenin vaktiydi çünkü kapışacağı insanların onu böyle görmesini istemiyordu. Kanatlarını içeri aldıktan sonra Gankyuu özelliğini açmıştı. Carter takım elbise giyen bir adamdan bahsediyordu, evet tarife uyan bir kişi vardı. Bir kadınla birlikte kafes benzeri bir şeyin içinde kadına saldırıyordu. Tariflere uyan bir kişi ama neden bir kadınla ve neden kafesin içinde dövüşüyordu? Lanet olası Carter kendi gibi sapık arkadaşları var. Diye düşündü Hitsu. Sanırım onun yanına gitmemi istiyordu. Koşar adımlarla yanına vardıktan sonra “Beni Carter gönderdi. Kucağında da Kırmızı ve beyaz saçlı bir kadın vardı. Sanırım arkadaşsınız?”

Offff eli çok kötü durumdaydı ancak adamları yenmişti . Ama Akira ve Kai çetin bir savaştalardı. KAi nin olduğu tarafta Kainin yaptığı oda gibi birşey vardı. Akirada ise patlayan cartlar. Neler oluyordu acaba. Derken birinden bir ses duydu:

“Beni Carter gönderdi. Kucağında da Kırmızı ve beyaz saçlı bir kadın vardı. Sanırım arkadaşsınız?”  Bu adamda kimin nesiydi. Kısa boylu ak saçlı ufak bir tipti. Ayrıca bize yardıma gelmişti herhalde . Carter gönderdi diyordu. Neyse şu an bunları düşünecek zaman değildi. Madem biri yardım teklif ediyordu kabul edecekti bu yardım elini. Adama dönerek  Şu an açıklama yapamam o garip odanın içinde bir arkadaşımız var ancak o iyi durumda. Şu arkada savaşan kaptanımız savaştığı adam çok güçlü  ona yardım edelim eğer gerçekten yardıma geldiysen beni takip et 

Marineler mi nerden çıktı bunlar . Dahası bu adamın karo kartları patlıyor ne kadar kaldı acaba. Ayrıca bu seikatsunun yanındaki adamda kim neyse bize yardım ediyor iyiki. Denizcilerin yardımıyla onları yenebilir ödüllerini talep edebiliriz belkide diye düşündü . İlk iş şu ona doğru gelen kartı durdurmak. Yeni kartlar çekiyor güçlü bir saldırı yapıp adamın işini bitireceği ama seikatsu ve yandaki adamda yapmalı onlara sesleniyorum : Hey beyler bu adamı öldürömenin vakti geldi herkes en güçlü saldırısını adama yollasın  savunması yok kaçmaya çalışcak  şimdi herkes saldırsın .

Ve son saldırı için hazırlandı ..

Tskiakari- Shiage 

 

Yavaş yavaş akşamın çökmeye başladığını fark etmiştim. Limana doğru yürüyordum aklımda artık korsan olma düşüncesi yer etmişti. Bunun düşüncesiyle dalgın dalgın limana doğru yürürken tanıdık bir sesle irkildim: "İyi günler doktor bey nereye böyle?" Bu karakoldaki denizcilerden biriydi çavuş bilmem ne şimdi onun ismini hatırlayacak durumda değildim.Bu soruya korsan olucam diyemezdim çünkü karşımda bir marine vardı aklım donmuştu ne diyeceğimi bilemedim ve birazda kekeleyerek cevap verdim ''Biraz gezmek için dışarı çıktım'' dedim ve ufak bir sırıtmayla bana inanmasını sağlamaya çalıştım...

Kardeşinin kendisini dinleyip ‘yeni’ tayfasındaki arkadaşlarının yanına gitmesiyle biraz olsun umutlanıyordu. Nedenini bilmese de, kardeş, Carter’ın dediğini itirazsız bir şekilde yeri getirmek için yola koyulmuştu. Kardeşini yollamakta tereddütsüz bir şekilde davranmasının tek mantığa çıkmaktan çekinen mantıksız sebebi, sırtından çıkmış, vücudunun yarısı kadar kalın ve neredeyse ondan daha da uzun olan kanatlarıydı. Ona, sadece havada durma özelliği katmadıklarını biliyordu. Kim bilir daha ne tür özellikleri var, diye geçirmişti içinden. Kardeşine her ne kadar kızgın, ne kadar öfke ve kin dolu düşüncelerle seslenmiş olsa da, onun için endişelenmeden de edemiyordu. Kardeş bağının olacaklara karşı kuvvetli kılan şey buydu belki de. Rahatlamaya başladığı anda, adeta bir işaret alırcasına kayan gözleri direk Umi’ye kayıyordu. Hala solgun, neredeyse ruhu başka bir aleme gitmiş gibi yatıyordu kucağında. Her şey çok hızlı gerçekleşmişti. Adamın gelmesi, elindeki diktörtgen, üzerinde yamuk bir kalbi andıran terimsel ifadenin kızı delip geçmesi. Kısa olmaları, Umi’yi taşımaya başladığından beri gözlerinin önünde olmalarını ve neden oradan gitmediklerini açıklamıyordu.

Tayfanın kaptanı sayılan kişiye acı dolu bir şekilde, ‘Yardım et kurtar beni’ Diyerek kulağını karıncalayan sesi, Carter’ın kalbinin kaldırabileceği türden bir şeye benzemiyor gibiydi. Akira isimli adama denmiş olsa da Carter bile o kız için bir şeyler yapma isteğiyle dolmuştu birden. Neşeli, hareketli kız, birden bire tozlu topraklı, garip şekillerin asfalta kazındığı yeri boylamıştı. Kızın yere devrilmesini, beyaz bir perdenin açılışı olarak gören ‘katil’ boy göstermeye başlıyordu. O katili oynatmak için yanlış kişiyi siluete girdirmişlerdi. Kahverengi orta denli uzun saçları, taktığı kare çerçeveli gözlük, üstündeki siyah gömlekle örtüşen ağzındaki kartın üstündeki simge, her şeyiyle düzgün biri olmadığını dışarı vuruyordu sanki. “Bu bir korsan savaşı, öyle değil mi? Burada kimse oyun oynamıyor.” İşaret ve orta parmaklarını adeta silah namlusu gibi yaparak kafasına götürmesi bile akli dengesinin bozukluğuna başka bir delildi. Parmak boğumlarından fırlamaya çalışan kemikleri görmezden gelerek kafasına dayanan parmakları sabitliyordu.Ardından da, “Eğer yeteri kadar güçlü değilseniz, ölürsünüz!” Carter, bunları sadece kulağına gelen sinek vızırtıları olarak algılayabilmişti.Umi’ye olanları görmesi, kulağının işlevleri sadece ‘süs’ olarak orada durmadığını göstermek için açık bırakılmış gibiydi. Sessiz bir şekilde bağıran Umi’den sonra tamamen onu alıp buradan götürmeye odaklanmıştı.

Hepsi gözlerinden önünden bir saniye bile olsun ayrılmamıştı. Ne zaman göz kapakları kapansa, adeta yeni bir kabus gibi karşısına dikiliyordu. Umi’nin yarasına olan tedirginliği yetmezmiş gibi, bir de kardeşi hakkında endişelenmeye başlamıştı. Annesini yalnızlığa sürgün bırakan babasıyla giden, aptal kardeşine kızgındı. Fakat kardeş olduklarından dolayı hissettiğini düşündüğü tedirginlik hissi, Carter’ı Hitsu çatışmaya gittiğinden beri yalnız bırakmamıştı. Gözünü diktiği yol, adeta çıkmaz sokakların birleşmesinden oluşmuş gibiydi. Zamandan bol bir şey yoktu, fakat zamanla yarışmaya çalışan Umi her an geri düşebilirdi. Böyle bir şey olduğu zaman neler olacağını düşünmek bile istemiyordu. Biraz daha dayan Umi. Ona düşünceleriyle hitap ederken  olabildiğince umut dolu bir şekilde seslenmeye çalışsa da, can yakıcı gerçeği kendi de görmeye başlıyordu. Ne zamandır koştuğunu fark etmekte zorlanıyordu. Ve hala bir çıkış yolu yoktu. Umudunun ateşini kaybetmeden koşmaya devam ediyordu.

Gördüğü manzara, biraz olsun Carter’ı rahatlatmaya çalışan türden bir gaz salıyordu atmosfere. Limanın uzun beyaz direği, onlara bardan çıktıktan sonra koya gittikleri yolun tam tersi istikametten sapmadıklarını müjdeliyordu. Daha ne kadar süre oraya koşması gerektiğinden habersiz koşmaya devam ediyordu. Meyvesine minnattar olması için bir sebebin daha gün yüzüne çıktığını düşünüyordu. Normal bir insan olsa ne bu hızda koşabilirdi, ne de yorulmadan devam etme gücüne sahip olabilirdi. Koşma hızını daha üst seviyelere de taşıyabilrdi, fakat başından beri tedirginliğin ana hattı olan Umi’nin sarsılıp daha da kötü olacağı korkusuyla yanıp tutuştuğu için denemeye bile cürret edemiyordu. Gördüğü beyaz direğin rehberliğine vererek kendini koşmaya devam ediyordu. Bu yol, onu Akira ve diğerleriyle tanıştığı barın önüne çıkartacak yol olduğunu belli ediyordu. Bardan birilerinden en yakın hastaneyi öğrenebilir, ya da orada kafası ayık olan birilerinden yardım isteyebilirdi. Bu yardım isteme ne kadar sağlam ve iyi olurdu bilmese de yapacak başka bir şeyi yoktu. Umi’yi o durumun içine sokmaktan nefret etse de, ölüme bir adım daha yaklaştığını hisseder gibiydi. Bu tedirginlik, Carter için fazla büyük türde bir histi. Kardeşine bir şey oldu mu, Umi ölüme bu kadar yakın mı diye düşünmekten gerginlik sarmıştı tüm vücudunu. Adımlarının onu taşıdığı barın önüne geldiğinde, tanışdıkları insanlar bir anda hatırlamıştı. İsimlerini tam olarak bilmese de, onların olduğu tayfadan biriydi artık. Barın kahverengi ahşap kapısını açarak içeri girmiş ve “Doktor! Aranızda doktor var mı?” Diye bağırmaya başlamıştı. Tekli oturaklarda oturanlar, elinde içki şişesini aldığı tezgaha koyan barmen ve iki tane camdan güneş almasa kara bir mahseni andıracak barın için ne kadar müşteri varsa Carter’a bakmaya başlamıştı.

-- Edited by Carter Salvatore on Saturday 28th of July 2012 08:50:48 PM

Lanet kaltak. Böyle bir tiyatro ustasına rol kesmek. Orospu iyi rol yaptı bana. Yendiğimi düşünmüştüm ama 2. kırbacını arkasından çıkarıp kaval kemiğimi kırdı. Durum umutsuz. Umi sanırım cehennem senden önce gidecem. Orda seni bekliyor olucam.
Ohh. Nihayet marineler çıkabildi. Korsanların etrafını sardılar. Şimdilik kurtulduk. Korsan olduğumuz kimse bilmiyor o yüzden iyi durumdayız. Ama paramıza göz koyabilirler. Neyse önemli şeyler önce gelir. "Lanet olası denizciler. Doktor varsa aranızda boktan kırık ayağıma bakın. Lanet olsun acıyor çabuk... Akira gerisini sen hallet. O piçin ölmediğinden emin olun." Lanet olsun ölmek üzereyim. Bir tane tam göğsüme, bir tane sol omzuma ve bir tane boktan sağ bacağıma 3 tane sağlam saldırı yedim. Şıllık çok güçlü. Denizciler gelmese ölmüştüm. Bir an cehennemi gördüm. Lanet olsun Tanrı cehenneme gidecek ha. Sadece gülerim buna. Güçlenmeliyim. Gerçek bir Tanrı olana kadar. Kimsenin beni yenemiyeceği bir seviyeye geçene kadar. Güçlenmem lazım. Sokayım. Kendimi yere bıraktım ve doktoru bekledim...

Kanatlarının verdiği hızla, elindeki katanalarının birisi boşa geçmiş diğeri ise gözlüklünün bacağında uzunca bir yara bırakmıştı. Hitsu’nun daha ilk savaş deneyimiydi, yerden hızlıca katanayı bacağını kestikten sonra ola bildiğince yerden ivmeyi arttırarak hızlıca gözlüklüden uzaklaşmaya çalışıyordu Hitsu. İlk saldırısının toyluğunu, aynı zamanda başarısının verdiği onuru aynı anda yaşıyordu ve bacağını kestikten sonra “İşte böyle yapılır bu iş ne olduğunu bile anlayamadı koduğumun 4 gözü!” Diyerek kendi kendini övüyordu.Gözlüklünün arkasından o kesici kartlardan fırlatacağını hiç düşünmüyordu. İşte yavaş yavaş deneyim ve savaş tecrübesi kazanmaya başlamıştı Hitsu. Gözlüklünün, bacağını kesen Korosu’nun üzerinde süzülen kırmızı kan, sapındaki beyaz işlemeye ahenk katıyordu. Kılıcının üzerinden süzülen kırmızı kandan kurtulmak isteyen Hitsu, o adamdan uzaklaşırken katanasına bakıyor ve sağa sola sallıyordu, üzerindeki kandan kurtulmak için. Gözlüklü, Hitsuya hiç unutamayacağı bir hediye bırakmak istemişti ve elindeki kart destesinden, yere düşmeden kartını çekip Hitsu’ya doğru fırlatmıştı. Hitsu sol elinde duran Korosu’yu istemsizce yere düşürdü ve sol omzunda, şimdiye kadar hissetmediği bir acı belirmişti. Bu acı kanatları üzerindeki konsantrasyonu kaybetmiş ve kanatları tekrardan sırtının içerisine girmişti. Sırt üstü yere düşmüştü Hitsu ve yarasının verdiği acıyla haykırmaya başlamıştı “Doktoooooor! Doktoooooor yok mu? Şurda Düştüğümüz Durumlara Bakıııııııınnnn! Bern böyle durumlara düşecek adammıydııım! Carter! Tanrı cezanı versin senin hep senin yüzünden bak şimdi kardeşine ne oldu! Birazdan son nefesini vericek!!” Diyerek sırt üstü yattığı yerden kendi kendine bağırıyordu Hitsu. Sonra sol omzuna doğru baktı ve de bu yaranın bu kadar büyütülmeyecek bir şey olmadığını anlamıştı sadece küçük bir sıyrıktı. Hemen sırt üstü yattığı yerden mermi gibi doğruldu ve gözlerini kısarak etrafına bakıyordu. Biryandan da “Tanrım ne olur kimse duymamış olsun! Umarım şu pislik Carter’in arkadaşları duymamıştır! Yoksa rezil olurum.” Diyerek kendi kendine hayıflanıyordu. Düştüğü yer, diğer arkadaşlarından biraz daha uzak olduğu için sesinin gitme olasılığı biraz azdı ama yine de tedirgin bir şekilde olduğu yerden iyice doğruldu ve biraz önce elinden düşürdüğü katanasını almak için hızlı adımlarla geriye doğru yürümeye başladı ve yine kendi içinden “Lan bu adamlar ammada soğukkanlıymış. Adamların dibinde sırtımızdan kanat çıkartıyoruz ve hiçbir tepki yok helal olsun!” Katanasının üzerinde hala kan vardı. Eliyle kanı iyice sildi ve tekrardan kılıcı kınana soktu. Grubun lideri galiba şu siyah saçlı adamdı çünkü saldırıya başlamadan önceki konuşması ve olaylar bittikten sonra sarı gömleklinin koşarak onun yanına gidip bir şeyler söylemesi birşeyler gösteriyordu. Hitsu adımlarını biraz daha hızlandırdı ve hemen diğerlerinin yanına varmak istiyordu. Bu isteğin iki amacı vardı. Birincisi acaba daha deminki seslerini duydular mı? İkincisi onların adını öğrenmek istiyordu. Siyah saçlı ve sarı gömleklinin yanına varmıştı sonunda Hitsu. Hemen yüz ifadelerinden bir şeyler anlamak istiyordu, galiba sesleri duymamışlardı ama hala kesin bir kanıtı yoktu. Ardından hemen aralarına girerek “Selam! Ben Hitsugaya Salvatore, Carter Salvatore’nin kardeşiyim. Carter neden size yardıma koşmamı söyledi ve sizlerin adları nelerdir öğrenmek istiyorum.!”

-- Edited by Hitsugaya Salvatore on Sunday 29th of July 2012 11:43:06 PM

-- Edited by Hitsugaya Salvatore on Monday 30th of July 2012 12:41:55 AM

Demek Carter ın kardeşiydi. Hayret Carter ın bir kardeşi olabileceğini beklemezdim. Neyse ; Ben Akira ben bu tayfanın kaptanıyım . Yardımın için teşekkürler. Sıra marine kaptanına gelmişti. Kendilerine bakıyordu. bir açıklama yapmak zorunda olduğunu hissetti.

' Ben akira ben ve arkadaşlarım bu korsanların ödülünü almak için onlarla savaşıyoruz . '

Ahhhh lanet olsun satılmış marineler ibnenin evlatları zaten adam olsalar marine olmazlardı. Teslim olamazlardı belliki kaptandan rüşvet alıyorlardı bizi yakalayıp içeri atarlardı. Bu durumda kai ve seikatsu savaşamazdı tek savaşabilecek hitsuydu . Ama kai ve seikatsunun buradabulunması kötüydü ve onları hitsuyla bile yenemezlerdi. Düşündü plan yapmalıydı. Durum her açıdan kötüydü her şartta yara alacaktı. Ayrıca üzerine doğrultulmuş silahlarda vardı. Buldu hitsulara dönüp anlatmaya başladı : Durum kötü kaçmamız lazım teslim olamayız piç tek bizi tutuklayacak kesin rüşvet alıyor. bir plan yaptım yaralanabilirsiniz. Hitsu sen seikatsu ve kai yi al ve uç gidin bir gemi çalın koydan ve yola koyulun oradan şehire gidip umiyi alacağız ve kaçacağız. Seikatsu kaiyle gemiyi sen yönet . Hitsu sen onları bırakınca diğer gemilerin dümenlerini kır . Bunu yapınca buraya gel ve beni al ben onları oyalayacağım en fazla 10 dk dayanabilirim acele edin . Ayrıca şimdi kanatlarınla etrafımıza güçlü bir hava akımı gönder . 

Hitsu dediğini yaptıktan sonra tek bir planı vardı. Tskiakari Shiage  kullanacaktı ama 360 derece etrafında dönerek atacaktı bu sayede etrafındakileri temizleyebilirdi. Daha sonra onlar gittikten sonra arkasını koya verecekti bu sayede kaçması kolaylasırdı.

Hitsu başla ve anında havalanın .

Lanet olası denizciler. Belliydi korsanların yerleşmesinden zaten. Karada yaşamya karar veren korsanlar ha. Yüz karaları. Piçler. Ayrıca denizcilerde onlar kadar piç. Bizi tutuklayacaklar ha. Korsanlarla savaşan ödül avcılarını. BU piçler ne kadar para yiyiyor bu korsanlardan acaba. O gözlüklü orospu çocuğu ve şıllıktan öcümüzü bile almadık daha.
Akira malı. Kendini feda edecek ha. Etrafımızda yüzlercesi var. Şıllık ve gözlüklüde onlara katılacaktır. Tek başına 10 dakika değil 10 saniye bile tutamazsın. Fazla şansımız yok. Dövüşecek durumda değiliz. Kaçabileceğimiz bile kesin değil. Başka bir yolunu bulmalıyız. "Hey hey. Saçmalama Akira. Biz ödül avcıları Marine'le savaşmayız. Bizim tek düşmanlarımız korsanlardır. Belli ki bir yanlış anlaşılma olmuş burda. Teslim oluyoruz biz." diye bağırdım ve yayımı fırlattım. Eğer burada savaşırsak hepimiz ölürüz. Kaçarsakta çoğumuz ölürüz. En azından Umi ve Carter piçi burada değil. Onlar bize yardım edebilir en kötü senaryoda. Şimdilik risk almamalıyız...

 

Sarı gömlekli, hararetli bir şekilde diğer arkadaşıyla konuşuyordu. Hızlı adımlarla yanlarına varmaya çalışan Hitsu, ilk iş olarak kendini tanıtmak istiyor ve bir yandan da yüzlerindeki mimikleri okumaya çalışarak, daha deminki sesleri duyup duymadıklarını anlamaya çalışıyordu. Birde, gözlüklüden aldığı yarayla ilk düştüğü yere yakın olan takım elbiseli adam vardı, ama o kadınla savaşırken sesini duymuş olabilir miydi? Bir yanda da yıllar sonra ilk defa gördüğü kardeşindeydi aklı. Kucağında taşıdığı kız önem verdiği biri olmalıydı, çünkü Carter’in yüzündeki umutsuz bakışlar, onu kurtaramayacak olabilmesinden korktuğu içindi. Yanından ayrılalı fazla da bir zaman geçmemişti acaba o kızı kurtara bilmiş miydi? Kalbinden “Umarım başara bilmişsindir Carter! Seni nalet olası, benden uzak bile olsan yinede kaygılanmadan edemiyorum. Seni soluk benizli biran önce gel de geçmişi yâd edelim.”  Diyerek Carter’e şans dilemişti. Bu kadar kısa mesafede içerisinde bu kadar çok şeye birden kaygılana bilmesinden dolayı, Hitsu’nun yüzünde, nerden geldiği anlaşılmayan bir gülümseme peydah olmuştu. Adımları sonunda sarı gömlekli ve gözlüklünün işini bitiren adamın yanına varmasına yardımcı olmuştu. Kendini tanıttıktan sonra, sarı gömlekli ince bir göz gezdirdi Hitsu’nun üzerinde sonra büyük bir istekle öne atıldı ve ‘selam ben seikatsu, marangozum.’ Kısa bir şekilde kendisini tanıtmıştı ve birazda aceleciydi, çünkü onlar konuşurken etrafta bir sürü marine askeri doluyordu. Seikatsu’ya doğru dönüp memnun oldum dercesine gülümseyerek, kafasını hafifçe ileri doğru salladı. Birkaç adım geride siyah saçlı Hitsu’ya doğru bakıyordu. O da göz ucuyla Hitsu’ya ince bir bakış attıktan sonra “Ben Akira ben bu tayfanın kaptanıyım . Yardımın için teşekkürler.” Diyerek kendini tanıtmıştı, sonunda asıl adam kendini tanıtmıştı. Aslında Hitsu biraz daha değişik bir insan olarak düşünmüştü kaptanı biraz şaşkın bir şekilde“Demek sende kaptansın ha! Carter bu adama güvendiyse elbette iyi ve güçlü biridir.” Diye düşünerek kafasında oluşan olumsuz kaptan tablosunu silmeye çalışıyordu. Tam “Bende sizinle tanışmaktan memnun oldum” diyecek oldu ki, Akira, etrafta karınca sürüsü gibi gezinen askerlerin kaptanının yanına doğru gitmişti bile. Marine kaptanı, oldukça iri cüssesi, şişirilmiş kolları ve oldukça sert bakışları vardı. Akira’dan sonra diğer savaştıkları adamlardan bir kişi marine kaptanının yanına gitmişti. Kaptan, Akira’yla değil de diğer adamlardan biriyle konuşmuş ve yüzünde pis bir gülümseme ile askerlerine dönüp, gür sesiyle "Tutuklayın." Diye bağırmıştı. Yüzlerce asker Hitsu’yu ve diğer arkadaşlarını çember içine almıştı. Her şey olabildiğinden hızlı gelişiyordu. “Koskoca marine kaptanı böyle bir şerefsizlik yaptıysa, bu itinde sahipleri daha neler yapmıyordur ve nice insanlara zulm ediyordur.” İşte bu yüzden bu korsan tayfasının bir parçası olmuştu ama daha ilk günden de hapse girmek istemiyordu, şimdi yapacak hiçbir şeyi yoktu. Birden Akira telaşlı şekilde bir plan anlatıyordu “Durum kötü kaçmamız lazım teslim olamayız piç tek bizi tutuklayacak kesin rüşvet alıyor. bir plan yaptım yaralanabilirsiniz. Hitsu sen seikatsu ve kai yi al ve uç gidin bir gemi çalın koydan ve yola koyulun oradan şehire gidip umiyi alacağız ve kaçacağız. Seikatsu kaiyle gemiyi sen yönet. Hitsu sen onları bırakınca diğer gemilerin dümenlerini kır. Bunu yapınca buraya gel ve beni al ben onları oyalayacağım en fazla 10 dk dayanabilirim acele edin. Ayrıca şimdi kanatlarınla etrafımıza güçlü bir hava akımı gönder.” Kendisi içindemesi kolay bir plan anlatmıştı kaptan, ama Hitsu farklı düşünüyordu “Ben daha kendimi zar zor taşıyarak uçabiliyordum şimdide iki kişi birden bana olabildiğinden fazla yük yapar. Ben bu ikisini alıp buradan havalanayım diyene kadar denizciler bizi çok rahat vurur.”  Diye düşünmüştü ve düşüncesinde de son derece haklıydı. Hitsu bu planın kaldıra bileceğinden ağır olduğunu söylemek için Akira’ya iyi bir açıklama düşünürken, arkasından hızlı adımlarla gelen takım elbiseli adam Akira’ya bağırarak "Hey hey. Saçmalama Akira. Biz ödül avcıları Marine'le savaşmayız. Bizim tek düşmanlarımız korsanlardır. Belli ki bir yanlış anlaşılma olmuş burda. Teslim oluyoruz biz." Kendilerini ödül avcıları olarak göstermek oldukça zekiceydi belki de sıyrık bile almadan buradan kurtula bilerdiler. Hitsu bu planı da beğenmemişti çünkü hapse girme ihtimalleri de vardı. Carter onların nerde olduğunu asla bilemeyecekti, hapse girseler bile kurtulmak için Carter’e ve kucağındaki yaralı kıza ihtiyaçları vardı ama yerlerini bilmedikleri sürece, isterse bir ordusu olsun yinede kurtulamazdılar. Kaptanın kafasına yatmış olacak ki bu düşünce “Plan değiti Kai ye güvenelim teslim oluyruz.” Marine kaptanına dönerek “Kapttan teslim oluyoruz.” Diyerek olduğu yerde tutuklanmayı bekledi ama Hitsu bu kadar soğukkanlı olamazdı. Kendi kafasına göre hareket etmek istiyordu. Kardeşinin gittiği yolu takip edip, olan biteni anlatacaktı sonra tekrar Akira ve diğerlerini kurtarmaya gelecekti tabi o zamana kadar diğerlerinin bir suçu olmadığı anlaşılır ve bırakılırsa her şey daha iyi olacaktı. Hitsu, Akira’ya dönerek “Sizi kurtarmaya Carter’la birlikte gelicem. Eğer her şey ters giderse ve siz hapse tıkılırsanız sizi kurtarmak lazım değil mi? Carter’e olan biteni anlatıcam ve onla birlikte hemen gelicem.” Dedi kendine güvenerek. Sırtından kanatlarını çıkartı marine askerlerinin şaşkın bakışları içerisinde, hemen ardından kanatlarına güç ve arkasından sıkılacak kurşunlar için sertlik kazandırmak için “Kitsui” diye bağırdı. Kanatları içindeki sayısız tüy birbirine kenetlenerek bir zırh gibi görünmüştü. Ardından “Jisoku” yeteneğini sadece hızlı bir şekilde havalanmak için kullandı ve ola bildiğince havada hareket ederek, askerlerin ateş açtığında onu vurmasını engellemek istiyordu. Aklındaki tek plan, Carter’i bulup ona olan biteni anlatmak ve ola bildiğince hızlı bir şekilde Akira ve diğerlerini başlarındaki bu felaketten kurtarmaktı.

 

Rp out: Gm rp bekleniyor...

-- Edited by Hitsugaya Salvatore on Wednesday 1st of August 2012 12:58:26 PM

Rp için teşekkürler.